9 mei: Flagstaff (Grand Canyon) - Page (136 mijl - 2u38')

Deze morgen heb ik met Alain afgesproken om te gaan ontijten om 7u30 zodat we om 8u00 kunnen vertrekken naar Page. We willen ginder op tijd aankomen om het unieke lichtspel van de zon in de "Antilope slotcanyon" te kunnen meemaken en vastleggen op foto. Na onze debacle van gisteren kunnen we een stevig ontbijt gebruiken. Aangekomen in de ontbijtzaal van het hotel is de teleurstelling groot. Een hele groep schoolkinderen, ik schat zo'n dertigtal maakt gebruik van het buffet, bijgevolg is er een file van om en bij de 15 personen. Wij hebben echt geen tijd om te wachten, dus neemt Alain slechts een koffie, beter gezegd wat gekleurd water, en ik twee bekertjes fruitsap. Vlug onze bagage inladen, uitchecken en "on the road again".

Na ongeveer 1u30 rijden besluiten we even te stoppen en in de shop iets "eetbaar" te kopen. Rond 11u30 bereiken we dan onze bestemming "Antilope Canyon".
Het parkeerterrein bestaat vooral uit zand en stenen, bij het parkeren van de wagen voel ik zo dat de wielen vrij diep in het zand zitten.
Aan een kleine chalet kopen we de tickets voor de begeleide tour in de canyon. Deze bevindt zich op Navajo-gebied en het zijn dus rasechte indianen die ons zullen gidsen door de canyon. Tijdens het wachten hoort Anne dat er nog een paar vlamingen in de groep zitten. Het koppel is woonachtig te Gent, maar blijkbaar is de vrouw afkomstig uit Nieuwerkerken bij Aalst en de man uit Aalst zelf, of hoe klein de wereld toch weeral blijkt te zijn. Na een aangename babbel horen we de namen afroepen om "in te schepen". De wagens zijn vrij hoge oude pick-up's, waarop achteraan banken gemonteerd zijn. Tijdens de rit blijkt het wel nodig dat deze wagens hoog afgemonteerd zijn, want continu wordt het onderstel bekogeld door opspringende stenen, wij wanen ons in een heuse Parijs-Dakar. Gelukkig duurt de tocht niet lang en kunnen we gaan genieten van het spektakel. Het is een schitterend spel tussen de zon en de door de wind en water gepolijste gekleurde rotsen. We blijven ongeveer een uur in de canyon en bij de terugkeer zien we dat de zon reeds voor het grootste deel de canyon verlaten heeft, pech dus voor de groepen na ons.

     



Eens terug op de parkeerplaats willen we zo vlug mogelijk ons hotel boeken om dan nadien eens deftig te gaan eten. De auto komt, zoals ik al bang was, vast te zitten in het mulle zand. Gelukkig kan Alain door wat voor en achteruit te proberen rijden de wagen los krijgen en gaan we op zoek naar ons hotel.
Eenmaal aangekomen op het adres blijkt het hotel niet meer te bestaan, geen nood, keuze genoeg. De "routard", onze bijbel, geeft het Travellodge hotel aan als een budgetvriendelijk maar degelijk hotel. We hebben geen probleem om kamers te boeken en na het uitladen van onze bagage gaan we op zoek naar een restaurant. Even verderop is er een Mexicaan met goede referenties. We hebben er erg lekker gegeten en zijn weer paraat om op verkenning te gaan. Zo rijden we naar "Lake Powell" waar we morgen een boottocht gaan maken. Hier krijgen we opnieuw adembenemende beelden te zien. Dit belooft voor morgen.





Aan het meer is er juist een treffen van oldtimers. Er staan echte pareltjes bij en we nemen dan ook uitgebreid de tijd om deze te bewonderen.





Tegen zonsondergang keren we terug naar ons hotel, maar gaan eerst nog even langs de supermarkt. Het loopt alweer tegen 20u00 als we het hotel bereiken, nu gauw het stof afspoelen onder de douche, de foto's bekijken, het verslag typen en dan is het al gauw weer tijd om te gaan slapen.

Dirk, Anne en Alain.